مارلو یک «روشنفکر دانشگاهی» بود، به این معنی که او متعلق به گروهی از جوانان دانشجوی دانشگاه بود که از سطح متعالی خود پایین آمده بودند و برای تئاتر مینوشتند. به علاوه مارلو شعر سپید را تعالی بخشید؛ شعر سپیدی که بعدها وسیله مورد علاقه خاص شکسپیر میشد.