رمان خارجی
عنوان این کتاب مبین درستی این نظریه است که در جهان همه چیز با هم پیوند دارد: از شاهزاده هملت گرفته تا نقطه، خط و سطح، سطوح مستوی گسترده و کثیرالوجه، از پیوند میان اسم‌های کلی گرفته تا شاید وابستگی هر یک از ما با یکی از ارباب انواع. مختصر بگوییم پیوند همه چیزها با هم؛ با جهان. با این همه در این کتاب ما خود را فقط به آن موجوداتی محدود کردیم که از عبارت «موجودات خیالی» فورا به ذهن متبادر می‌شوند. کتاب راهنمایی از موجودات غریبی فراهم آوردیم که تخیل بشر در طول زمان و مکان آن‌ها را آفریده است. جهل ما نسبت به معنای جهان و معنای اژدها یکسان است، اما در تصویر ذهنی اژدها چیزی هست که در تخیل بشر می‌گنجد و به همین علت اژدها در مکان‌ها و دوره‌های مختلف نمودی متفاوت دارد.
صفحه نویسنده
خورخه لوییس بورخس
۲۳ رمان
Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo (Spanish pronunciation: [xoɾxe lwis boɾxes]) was an Argentine writer and poet born in Buenos Aires. In 1914, his family moved to Switzerland where he attended school and traveled to Spain. On his return to Argentina in 1921, Borges began publishing his poems and essays in Surrealist literary journals. He also worked as a librarian and public lecturer. Borges was fluent in several languages. He was a target of political persecution during the Peron regime ...
اولریکا و 8 داستان دیگر
اولریکا و هشت داستان دیگر نُه داستان کوتاه از خورخه لوئیس بورخس را دربرمی‌گیرد: «اولریکا»، «فرقه سی»، «شب عطیه‌ها»، «اوندر»، «خدعه جنگی»، «ابِلینو ارِدوندو»، «جده»، «دوئل» و «دوئلی دیگر». مترجم داستان‌های این مجموعه را از دو کتاب بورخس برگزیده است؛ شش داستان نخست از کتاب شن و سه داستان آخر از گزارش برودی. آلبرتو مانگوئل، نویسنده آرژانتینی که در نوجوانی ...
الف (مجموعه 17 داستان کوتاه)
در جهان داستان‌نویسی آمریکای لاتین، بعد از انتشار آثار بورخس، کمتر نوشته قابل اعتنایی می‌توان یافت که برای دور شدن از واقعیت‌گرایی عینی توانسته باشد از جادو و ابداع خیال‌سازی‌های بورخس، از نخستین پیشتازان سده بیستمی این نوع، چندان فاصله گرفته باشد.
زمان، جاودانگی، مرگ، ویژگی‌های شخصیت آدمی و دوگانگی‌اش، جنون، درد، تقدیر، همه و همه، درون‌مایه‌های اصلی آثار غنایی- ...
حافظه‌ی شکسپیر
هستند آدم‌هایی که سرسپرده گوته، اداها، یا آخرین ترانه نیبلونگن باشند؛ تقدیر من شکسپیر بوده است. هنوز هم هست، ولی به شیوه‌ای که هیچ‌کس نمی‌توانست پیش‌بینی کند ـ هیچ‌کس جز یک مرد، دانیل ثورب، که همین اواخر در پرتوریا درگذشت. مرد دیگری هم هست. که من هرگز چهره‌اش را ندیده‌ام. نام من هرمان سورگل است.
داستان جنگجو و دوشیزه اسیر
سواری خونین و خسته و فرسوده، از شرق به سویم می‌آمد. در چند قدمی من از اسب پیاده شد و با صدایی تسکین‌ناپذیر و بی‌رمق به زبان لاتینی، نام رودخانه‌ای را از من پرسید که در کنار دیوارهای شهر جاری بود. به او گفتم رود مصر است که از باران آب می‌گیرد. او با ترش‌رویی جواب داد: «من در جستجوی ...
