همان شب ساقی قبل از رفتن دستم را فشرد و گفت: فکر میکنی آمادگی ازدواج رو داشته باشی؟ نمیدانم چرا ناگهان و بدون مقدمه این موضوع را پیش کشیده بود. شاید به خیال خود قصد داشت به حیرانی و سرگشتگی من در آستانه بیست و چهار سالگی پایان ببخشد و هوای تازهای را به سر من بیندازد تا بلکه برای نجات خود از تنهایی و گوشهگیری به جای پناه بردن به دنیای اینترنتی که سراسر شور و هیجان بود پا به عالم دیگری بگذارم که میتوانست با زیباییهای خیالانگیز خود مرا مشغول و سرگرم نگه دارد.