رمان ایرانی
ریشه در عشق
خان‌جان کنار فرهاد ایستاده بود و با نگرانی به چشمان پر از اشک و اشتیاق فرزندش می‌نگریست. فرهاد زیر لب زمزمه کرد: شیوای من... هرگز تنهایت نمی‌گذارم. و هنگامی که خان‌جان به امتداد نگاه او نگریست، اشک شوق بر گونه‌هایش جاری شد. شیوا مقابل پله‌ها ایستاد و فرهاد تصویر او را در تمام نگاهش جای داد و کویر نگاهش جانی دوباره گرفت.
سیاه سفید زندگی
از تمام توصیه‌هایی که دیگران می‌کنند و به نام تجربه به خورد امثال من می‌دهند خسته‌ام!
به راستی چه کسی گفته که خوب و بد درست و غلط، و راه صحیح زندگی آن چیزی است که ما می‌گوییم؟!
زندگی آن‌قدر بالا و پایین‌های بی‌خبر دارد و من و تو را چون دانه‌های سرگردان تسبیح بالا و پایین... و چپ و راست می‌کند ...
