نمایشنامه
دیوبندان و 2 نمایشنامه دیگر
پدر: نگریستم. اسبی در آتش می‌سوخت. ترسیدم. روی به سوی دیگر کردم. باز اسبی دیدم که در آتش می‌سوخت. هول‌زده روی به سوی دیگر کردم. باز آن اسب دیدم که در آتش می‌سوخت. دلم از آن‌چه بود به درد آمد. چشم بر هم نهادم. به سمرقند بودم. به باغ سلطان سمرقند. من در آتشی فرو بودم که اسب در آن می‌سوخت. سرخ‌پوش آن‌جا بود و مرد. تیغی به دستم بداد. گفت.
روایت عاشقانه‌ای از مرگ در ماه اردیبهشت
"فراموشی، به یاد آوردن، فراموشی، به یاد آوردن، هذیان غریبی است، دیدم ما همیشه در همین هذیان زندگی کرده‌ایم، همیشه همیشه دیر رسیده‌ایم که همیشه در خواب مانده‌ایم."
صدای شکستن... می‌‌شکند انار... می‌جهد خون انار ... حبه‌های سرخ می‌چرخند در هوا ... می‌نشینند حبه‌ها ... می‌نشینند خون انار... سپید... سرخ... سرخ... بادی خاموش می‌کند روشنایی شمع ها... .
تیستو (2 نمایشنامه)
خاک: این پسره دیگه کیه؟
گلدان اول: پسر صاحاب باغه انگاری.
خاک: پس اومده این‌جا چیکار؟
گلدان دوم: حتما اومده گل‌ها رو تماشا کنه.
خاک: بهش نمی‌آد این کاره باشه. بیش‌تر بهش می‌آد اومده باشه یه بلایی سر گل‌ها بیاره.
گلدان دوم: به قیافه‌ش نمی‌آد بدجنس باشه.
گلدان سوم: مگه به قیافه‌ست؟
گلدان اول: این حرف‌ها نیست، فرستاده‌نش این‌جا درس ...
چشم‌های بسته از خواب و عبدل‌میمون لات پاکوتاه (2 نمایشنامه)
نظر علی: تا جایی که ما یادمون می‌آد این شخص بوده، البته یادمون نیست حالا بوده یا زمان‌های قدیم. این‌جوری بگم که اگه از آشناهای پدر خدابیامرز ما نبوده باشه، حتما تو شهرداری مشغوله. البته یادمون نیست که مثلا خود شهردار محترم بوده یا یه کاره دیگه. این‌جوری بگم که خلاصه‌اش اسمش برای ما آشناست...