چشم برنمیداشت. لبخند میزد. سر تکان داد و گفت: «آدم عجیبی هستی!» جملهای که قبلا به یاد او نوشته بودم، به زبان آوردم: «هرکسی در عاشقی سبک خودش را دارد!» ادامه جملهای را که نوشته بودم، برایش نگفتم که مسلما سبک عشقی شکسپیر با استریندبرگ و چخوف فرق داشته و خیلی راحت میشود این را از خواندن آثارشان فهمید و شاید یک روز مقالهای با هدف بیان این جمله نوشتم که آدمها مطابق با میزان تخیلشان است که عاشق میشوند. گفت: «پس باید بگویم عاشق عجیبی هستی!» ناگهان بلند شد ایستاد. من هم ایستادم... راه افتاد رفت، بدون خداحافظی1 واقعا چی فکر میکند؟! بلند گفتم: «خداحافظ!» حتی برنگشت نگاه کند...