بیوه زیرک از معدود کمدیهای گولدونی است که در آن حس استقلالطلبی و انتخابگر زنانه بر وجه انفعالی شخصیتاش در ذائقه کمدی رنسانسی پیشی میگیرد. این کمدی بستری برای ارائه تمنیات پنهان گولدونی و مطرح کردن آرزوی دیرین خود یعنی اتحاد ایتالیا و نیز خروج نقشهای زنانه از دایره کلیشه معشوقهای منفعل و منتظر است. از دیگر خصوصیات این متن باید به حذف ماسک (که همواره به صورت پیشفرض بر صورت بازیگران کمدیا دلارته بوده است) و ارتقا آن به عنوان عنصری پیشبرنده و در روایت نمایشی اشاره کرد. در اینجا ماسک نه یک صورتک تزئینی و حسب عادت که ابزاری برای انتقال قصه و در واقع یک حربه تکنیکال است.گولدونی این نمایش را نخستین بار در سال 1752 و در جریان کارناوال سالانه شهر ونیز به صحنه میبرد.