رمان ایرانی
تو بودی و من
تو بودی و من. هر چقدر هم که خود را قدرتمند ببینم و بی‌نیاز اما محتاجم که کسی در کنارم باشد برای گاهی تکیه کردنم به او، رها شدن با او و در این حال است که می‌گویم عاشق شده‌ام. یادت باشد تنها زمانی می‌توانم فرصتی دوباره، سه باره و حتی چندباره به کسی بدهم که او را در مقابل تکیه کردن و آماده رها شدن ببینم هم او که وقتی لازم باشد، دستم را با حرارت بگیرد در چشمانم نگاه کند و محکم بگوید: نگران نباش! من هستم و همه‌چیز درست خواهد شد!
روژان
برای تمام آنانی که معنای پرواز را نمی‌فهمند هر چه بالاتر روی و بیشتر اوج بگیری به نظرشان کوچک‌تر شده‌ای!
پس بدون لحظه‌ای درنگ و بی‌توجه به نگاه دیگران که می‌دانم معنای کار مرا نفهمیده‌اند انتخاب خود را کردم و پرواز در دوردست‌ها را آزمودم.
من نه برای دل خویش که برای عشق به یادگارهای تو و به حرمت آنچه از ...
سکوتی که شنیده شد
هنوز نفهمیدم راز این زنان در چیست در نگاه‌شان... یا کلام‌شان؟ و اما او، گاهی اوقات هیچ نمی‌گوید، هیچ شاید چون تصور می‌کند لازم نیست چیزی بگوید اگرچه دنیایی حرف و دلی مملو از غم داشته باشد در این حال باید چشمانش را نگریست او دریایی حرف در آن نگاه‌ها دارد شاید هم دردی او را به سکوت واداشته است ...
