رمان ایرانی
تو بودی و من
تو بودی و من. هر چقدر هم که خود را قدرتمند ببینم و بی‌نیاز اما محتاجم که کسی در کنارم باشد برای گاهی تکیه کردنم به او، رها شدن با او و در این حال است که می‌گویم عاشق شده‌ام. یادت باشد تنها زمانی می‌توانم فرصتی دوباره، سه باره و حتی چندباره به کسی بدهم که او را در مقابل تکیه کردن و آماده رها شدن ببینم هم او که وقتی لازم باشد، دستم را با حرارت بگیرد در چشمانم نگاه کند و محکم بگوید: نگران نباش! من هستم و همه‌چیز درست خواهد شد!
سکوتی که شنیده شد
هنوز نفهمیدم راز این زنان در چیست در نگاه‌شان... یا کلام‌شان؟ و اما او، گاهی اوقات هیچ نمی‌گوید، هیچ شاید چون تصور می‌کند لازم نیست چیزی بگوید اگرچه دنیایی حرف و دلی مملو از غم داشته باشد در این حال باید چشمانش را نگریست او دریایی حرف در آن نگاه‌ها دارد شاید هم دردی او را به سکوت واداشته است ...
روژان
برای تمام آنانی که معنای پرواز را نمی‌فهمند هر چه بالاتر روی و بیشتر اوج بگیری به نظرشان کوچک‌تر شده‌ای!
پس بدون لحظه‌ای درنگ و بی‌توجه به نگاه دیگران که می‌دانم معنای کار مرا نفهمیده‌اند انتخاب خود را کردم و پرواز در دوردست‌ها را آزمودم.
من نه برای دل خویش که برای عشق به یادگارهای تو و به حرمت آنچه از ...