رمان ایرانی
بالون مهتا
سوار باد شد و رفت روی دریا... نه قطب‌نما داشت و نه می‌دانست کجاست و کجا دارد می‌رود و نه می‌توانست هیچ تغییری در جهت حرکت بالون بدهد - تسلیم باد بود. با خودش عهد کرد که به هر جایی که رسید، به جای هر کار دیگری مثل تلفن زدن به دفتر شرکت در دهلی و خبر دادن از سلامت خودش یا تماس گرفتن با خبرنگارها و روزنامه‌نگارها و تعریف کردن واقعه و چاپ کردن شرح حالش در روزنامه‌ها و مجله‌ها، خودش را از همه‌کس پنهان کند و به این ترتیب همه نیروهایی را که به کمکش آمده‌اند توی وجودش ذخیره کند و با استفاده از همه نیروها و تجربه‌ای که به دست آورده است و با به کار گرفتن همه استعدادهای ذاتی و اکتسابی همه عمرش، بهترین، رونده‌ترین، پرنده‌ترین، سبک‌ترین، و خوشدست‌ترین بالون دنیا را بسازد.
آب و خاک
مرد دوربین به دست از او خواهش کرد بیاید روی ایوان بگیرند و بعد خواهش کرد بروند توی ساختمان.... یک سالن خیلی بزرگ با سقف خیلی بلند... نیمی از سالن به این بزرگی صحنه نمایش بود و نیمه دیگر جای تماشاچی‌ها. صحنه نمایش را برای نمایشی که قرار بود به زودی اجرا شود آماده می‌کردند و تخته‌ها و صندلی‌های شکسته ...
کافه‌ای کنار آب
دیک می‌گه آخه این که نمی‌شه. همه شاعرند، همه داستان‌نویس‌اند، همه استعداد دارند، همه یا کتاب چاپ شده دارند یا کتابشون زیر چاپه. دیک می‌گه توی این جمعیت به این انبوهی، من تنها کسی هستم که نه شعر می‌گم و نه داستان می‌نویسم و نه کتاب چاپ شده دارم و نه کتاب زیر چاپ. می‌گه دنیا را عمله‌ها و مهندس‌ها ...