از روی زمین دود شیری رنگی بلند میشود. از کنار خاکریزی که تا بیانتها میرود. تند میگذرم. علی جلوی رویم میدود غرق در خون است. فریاد میزنم: ›علی وایستا... وایستا، علی» درجا میایستد و برمیگردد و با چشمان از هم دریده نگاهم میکند. صورتش سرخ سرخ شده؛ رنگ خون. یک دفعه متوجه میشوم که صورتش به رنگ سرخ درنیامده، خون را در قالب صورت او ریختهاند و خون دلمه بسته. ناباورانه زیر لب میگویم: «علی!»