مجموعه داستان ایرانی
در سیدخندان کسی را نمیکشند
کمی بیشتر از دو سال قبل، در آخرین روزهای پاییز نود و سه، در صبح ساکنی که ابرهای نمور و پراکنده‌ای که نه آبستن باران بودند و نه برف، کورسوی امیدی در دل ساکنان شهر که هفته‌ها در انتظار باد و باران مانده بودند، دمیده شد. اما آن روز هم باران نبارید و نقیبی با گوش‌های خودش شنید که آن شنبه نیمه ابری، آلوده‌ترین روز سال لقب گرفت. در ماشین پلیس نشسته بود و یک سرباز راننده او را به پزشکی قانونی بهشت زهرا، جایی که همکارش ابدال در آن در خواب ابدی بود، می‌برد...
پیوند زدن انگشت اشاره
مردی که یک عمر از او ترسیده بودم آرام آرام داشت اسباب سرگرمی‌ام می‌شد. هنوز یادم مانده در میانه‌ی سخنرانی‌اش، در تب و تاب خشمی که هنگام حرف زدن دچارش شده بود، دستش را به عادت تهدیدآمیز همیشگی‌اش بالا برده و گفت: به حکم‌رانی ملی من تعرض نکنید... باورت می‌شود؟ هنوز آن قدر خود را قدرتمند احساس می‌کرد که می‌توانست ...
گرمازده
زیبایی او دیگر برایم دشمن قسم‌خورده‌ای نبود که بر تمام زندگی‌ام سایه می‌انداخت. در قدرتی که حضور او در جمع ایجاد می‌کرد ساده‌دلانه خودم را سهیم می‌دانستم. شده بودم رفیق آن مرد خوش‌قیافه. نوچه‌ای که دروازه برقراری ارتباط با شهسوار افسانه‌هاست. سانچو پانزه‌ای شکم گنده‌ای که برده زیبایی و وقار اربابش شده.
ترکیب‌بندی در سرخ
چند قطره باران روی شیشه ماشین نشست. خال‌هایی سیاه آرام آرام روی صورت زنم شکل می‌گرفتند. انگار او داشت آب می‌شد، و یا آتشی که چندان گرم و سوزان نبود از درونش زبانه می‌کشید و پوستش را لکه‌دار می‌کرد. نور چراغ قرمز برای ما، که یکی از ماشین‌های ردیف اول پشت خط عابر بودیم، مثل نور پرده سینما عمل می‌کرد ...