رمان ایرانی
کارما
هزار بار آرزو کرد کاش ماجرا اینطوری پیش نمی‌رفت. از آن کاش‌های سرگردانی که همه آدم‌ها در گذشته‌شان پیدا می‌کنند و با این‌که می‌دانند زندگی دکمه برگشت ندارد؛ باز آرزویش می‌کنند!
در پایان شب
من هم آن روز‌ها را پشت سر گذاشته‌ام.
روز‌های الزام و باید‌ها،
روز‌های زندگی دوگانه:
در خانه به گونه‌ای بودن و بیرون از خانه
تظاهر به آنچه دیگران می‌پسندند.
امروز اگر خسته‌ام،
امروز اگر تحمل کوچکترین ناملایمتی را ندارم
این تحفه شاید یادگار آن روز‌ها باشد.
ولی می‌‌دانم هر شبی را بیانی است.
از آن سوی آیینه
به راستی کدامیک از ما،
تصویر آن دیگری است؟
فاصله میان من و او
که در آن سوی آیینه ایستاده
فقط به اندازه یک حرکت است
و این که چه کسی قبل از آن دیگری
دستش را تکان دهد!
آیا از آن سوی آیینه هم می‌توان دل‌نگران بود؟
و آیا آن‌که آن‌سو‌تر ایستاده
حسرت بودن این سو را ندارد؟
شاید هم روزی، من با حسرت از آن‌سو
به ...
