نمایش‌نامه و فیلمنامه
گزارش خواب
در جایی از نمایش صحافی می‌گوید: «و از همین لحظه است که. من مانده‌ام، و زمان مثل آواری بر من. فرود می‌آید، و شب و روز از من. ربوده می‌شود، و پلک‌های سنگین‌تر از. سلسله جبال من بازمانده است، و آدم‌هایی می‌آیند و می‌روند، و رویاها. می‌روند، و زمان‌ها می‌گذرند، و تاریخ. می‌گردد، و روزگار می‌چرخد [...] و من در دهلیز رها می‌شوم، درون سیاهی سیاه‌چاله بی‌انتها... و همه این‌ها به سان خوابی‌ست که. گزارش آن منم» و نمایش. گزارشی‌ست از این تاریخ که. نمی‌گذرد، بلکه هر بار باز می‌گردد و. چون خوابگردان در چرخه‌ای باطل. هرز می‌گردد و این همه همچون. کابوسی‌ست که نمایش در شرح آن. است و پس جز «گزارش خواب» نمی‌تواند باشد.
صفحه نویسنده
محمد رضایی‌راد
۶ رمان
محمد رضایی‌راد فیلمنامه‌نویس، نمایشنامه‌نویس، کارگردان تئاتر و نویسنده نمایشنامه‌های «رقصی چنین»، «گزارش خواب» و «در دوزخ نوشتم»محمد رضایی‌راد بعد از حدود ۱۰ سال‌ها دوری از تئاتر بار دیگر از روز ۵ تیر ماه ۱۳۹۳ با اجرای نمایش «و آنک انسان» در تالار استاد مشایخی موسسه فرهنگی هنری«مان» به صحنه بازگشت. وی در هنگام دولت احمدی نژاد در تئاتر ممنوع‌الکار شد اما در سینما امکان فعالیت داشت و در همان سال‌های دوری‌اش از تئاتر، فیلمنامه فیلم «خسته نباشید» را نوشت که ...
فعل (شطحیاتی در دستور) نمایش‌نامه
در جایی از نمایش‌نامه یکی از آدم‌ها می‌گوید: «انسان نخستین نمی‌گفت، می‌رم، می‌رفت. نمی‌گفت بده، می‌گرفت. نمی‌گفت می‌خوام بخورم، می‌خواست و می‌خورد.» نمایش‌نامه «فعل» شرح هبوط «فعل» به مثابه کنش است در «فعل» به مثابه زبان. هبوطی که در آن عشق از کنش به کلام تنزل می‌یابد و «فعل» از زندگی رخت بر می‌بندد. کوشش آدم اصلی نمایش برای فهم ...
صدای آهسته
در جایی از نمایش صدای آهسته.
مرد یا زن نمایش خواهد گفت:
«تو از من گریزی نداری. من از لحظه‌ای که.
چشم باز کردی با تو بودم. وقتی که راه رفتی؛
وقتی که دهان باز کردی، در کنار تو می‌خوابیدم.
با تو بزرگ می‌شدم. وقتی که بلوغ می‌شدی.
من تنت را می‌کاویدم.
بر میل‌هایت چنگ می‌کشیدم...
تو را در تقدیر ...
فرشته تاریخ
در جایی از نمایش والتر بنیامین رو به ما خواهد کرد و خواهد گفت: «من شاید همون خاطره‌ای هستم که الان در لحظه خطر روشن می‌شه... و این که شما چطور در اکنون خودتون تصویر من رو که جرقه‌زنان ظاهر می‌شه و به چنگ می‌آورید...» و با همین گفتار خود را پیوند می‌زند به کل تاریخ ستمدیده، و پس همان‌گونه ...
رقصی چنین
((مردی که روی مین ایستاده سخن می‌گوید: این‌جا زمینه مادر، اون‌جا آسمون، ابر مال آسمونه، خاک مال زمین، خاک روی زمین می‌دوئه، ابر توی آسمون، پرنده‌ها اما هر دو جان، هم توی آسمون، هم روی زمین، ما فقط روی این زمین‌ایم مادر، چه سرده این زمین مادر، چه دوره اون آسمون، ما فقط روی این زمین واسادیم مادر... خلاصم کن ...