رمان ایرانی
دشتهای سوزان
خبر خواستگاری بدران از وریده وقتی به فیلیه رسید که مزعل کیفور نامه ناصرالدین شاه بود و این اقدام ویلسون را که شیخ محمد را در دربار تهران به گروگان شیخ الشیوخی او نگه داشته بودند، تحسین می‌کرد. مطرود داشت با تمام احترام نامه را قرائت می‌کرد و ترکان خاتون با تبختر گوش می‌کرد و دست به گل و گوش پلنگ می‌کشید و به خزعل لبخند می‌زد.
غنیمت
باید بغض‌ام را می‌خوردم تا بتوانم جوابش را بدهم.
ـ گفته‌اند نگو؟
ـ نه... نمی‌دانم... یعنی... فکر می‌کنم دخترم است.
ـ دخترت؟!... دریا؟
ـ آره... گردن‌بندش را می‌بینی؟ همان شمایلی‌ست که وقتی نوزاد بود، مادرم به قنداق‌اش سنجاق کرد.
شاکری روی گردن‌بند نگه داشت.
- مطمئنی؟
ـ فکر کردم شاید حرف‌هایی زده باشد که مطمئنم کند.
فریاد در خاکستر
هراس‌خورده و سرآسیمه بود، با چشمهایی جنون‌زده و نگاهی خیره (گرچه توصیف شکل و شمایل او آن‌قدر بی‌فایده است که حتی به فکر کردنش نمی‌ارزد، اما... به هرحال، او هم مثل همه دوتا گوش و دوتا چشم، یک دهان و یک بینی گنده - بینی زمخت و پخی که موهای داخل آن با موهای پشت لبش پیوندخورده - با بقیه ...
