وجه مشخصه داستان‌های گوگول سادگی قصه‌نویسی، ویژگی قومی، امانت محض نسبت به زندگی، و بکر بودن و سرزندگی خنده‌آور آن‌هاست که همیشه تحت تاثیر احساس عمیق غم و دلتنگی قرار می‌گیرد. همه این ویژگی‌ها یک منبع دارند: گوگول شاعر است، شاعر زندگی حقیقی. اولین تاثیری که هر یک از قصه‌های گوگول بر خواننده می‌‌گذارد این است که با خود بگوید: «چقدر همه این‌ها ساده، عادی، طبیعی، و حقیقی است، و در عین حال چقدر بکر و تازه.» این سادگی قصه‌نویسی، این صراحت لهجه، این پرهیز از نمایش‌پردازی، این پیش پاافتادگی و معمولی بودن اتفاقات قصه، علائم حقیقی و قطعی خلاقیت هستند: این شعری حقیقی است، شعر زندگی خود ماست. تقریبا همه قصه‌های گوگول کمدی‌های سرگرم‌کننده‌ای هستند که با هیچ و پوچ شروع می‌شوند، با هیچ و پوچ ادامه می‌یابند، و به اشک ختم می‌شوند، و در پایان زندگی نام می‌‌گیرند. قصه‌هایشان همگی همین‌طورند: اولش سرگرم کننده، سپس غم! زندگی خود ما هم چنین است: اولش سرگرم کننده، و بعد غم. چقدر شعر، چقدر فلسفه، و چقدر حقیقت در این‌جا نهفته است!
