سپیدهدم انتظار
گلین خاتون به بوتههای گل سرخ در باغچه کوچک خانه چشم دوخت. چه آرزوهایی را درست زیر همین بوتهها چال کرده بود. اتاقها پر از بوی نفسهای جوانیاش بود. چه سالهایی که در همین خانه و در همین اتاق جوانی میکرد و شور و اشتیاق عشق، لبخند زندگی را بر روی لبانش مینشاند.
نگین محبت
با تو هستم تا همیشه
به جای پاسخ سلامم، نگاه یخزده و منجمدش را به صورتم دوخت و هیچ نگفت. هزاران حرف ناگفته، هزاران سوال بیجواب بر لبانم یخ زد و خشکید. داشت در پیچ خیابان ناپدید میشد. دیگر دلم طاقت نیاورد که این فرصت پیش آمده را از دست بدهم. فریادهایی که ظرف دو سال گذشته، از وجودم برمیخاست و قبل از اوج در ...
با ثریا تا ثریا
1 بار دیگر با احساس
«حتی اگر زبان عشق را به دو نیم کنی، تا لال شود، نگاه گویاتر و رساتر از آن، با فریادهایش، ماهیت آن را آشکار خواهد ساخت.»
«اشکهایم به روی لبانم نشست و به همراه آن خندید.»
«پس هنوز دوستم دارد و نتوانسته پا به روی احساس خود بگذارد و مهرم را از دل بیرون کند.»