مستانه
بدنم خالی از هر حس و گرما بود انگار که در جهانی خاموش، ناشناخته و غریب گم بودم. صدای زنگار گرفته و خسته عقربه‌های ساعت مقابلم، مغزم را می‌ترکاند، پوکه بودم و احساس می‌کردم با اولین حرکت خاکستر می‌شوم...
چشم‌هایت مال من
چیست این باران که دل‌خواه من است
زیر چتر او روانم روشن است
چشم دل وامی‌کنم
قصه یک قطره باران را تماشا می‌‌کنم
و بار دیگر مجنون
نازک‌ترین حریر نوازش
در افق گسترده نگاه سالار به دنبال یک نقطه روشن بودم. نگاهش مثل یک شهاب بر فضا کمان زد شعله سرخ آتش نوری رقصان در چهره روشنش ایجاد کرده بود گفتم: علاقه چیزی نیست که به زور به کسی داد قلب من یک‌بار پذیرای عشق شد.
