بدنم خالی از هر حس و گرما بود انگار که در جهانی خاموش، ناشناخته و غریب گم بودم. صدای زنگار گرفته و خسته عقربههای ساعت مقابلم، مغزم را میترکاند، پوکه بودم و احساس میکردم با اولین حرکت خاکستر میشوم...
ملکه جنوب
آروین احساساتی و مهربان بود و من تمام روحیاتش را دوست داشتم. یاد او موجی از ناآرامی درونم ایجاد کرد. قلبم نام آروین را در گوشم زمزمه میکرد، من مثل یک مسافر تشنه بودم و آروین یک رودخانه و من فقط در او آرام میشدم اما اتفاقی که افتاد حصاری سخت به دور رودخانه کشیده و راه ورودم را بست ...
چشمهایت مال من
چیست این باران که دلخواه من است
زیر چتر او روانم روشن است
چشم دل وامیکنم
قصه یک قطره باران را تماشا میکنم