رمان ایرانی
بغض غزل
گیتارو برداشتم، بوی ادکلن سهیل‌رو می‌داد وقتی اون‌رو به دستم گرفتم، حس عجیبی بهم دست داده بود، احساس می‌کردم سهیل روبروم ایستاده و داره بهم لبخند می‌زنه وقتی گیتارو برداشتم، زیرش یک پاکت پیدا کردم، برداشتم و باز کردم، روی یک کاغذ طرح‌دار که طرح کاغذ هم سایه گل رز صورتی بود، با خط خوش خودش نوشته بود: چه آرزوی محالی است زیستن با تو مرا همین بگذارند یک سخن با تو
نگار من
دلش داشت می‌ترکید. بیشتر از آن‌که نگران دلش باشد، نگران غرورش بود! خودش را خوب می‌شناخت می‌توانست بدون دل زندگی کند اما بدون غرورش هرگز! جلوی باز شدن بغضش را نگرفت، حاضر نبود به خاطر مریم همچین بی‌رحمی‌ای در حق خود بکند و بگذار غمباد بگیرد! اگر گریه نمی‌کرد آتش می‌گرفت، می‌سوخت... اما... نمی‌خواست و نباید می‌سوخت باید سرد می‌شد ...
عشق اطلسی
رفتند و منو بارون تنها موندیم، چقدر دلم گرفته بود. صدای هیاهوی مردم حاکی از این بود که دارند سریعا به ماشین‌هاشون پناه می‌برند. غرش شدید آسمون دل آدم و می‌لرزوند و وحشت به جون آدم می‌انداخت اما من به این هجوم سنگین دلبسته بودم، چقدر دلم می‌خواست گریه کنم و کردم، چقدر خوب بود، بارون بود و نم اشک ...
عطر رازقی
قلبم تیر می‌کشید. چقدر سخته یک سال تمرین فراموش کردن کنی اما فقط، فقط با شنیدن حتی اسمش از زبون دیگری همه کاسه کوزه هات بشکنه! چقدر سخته داد بزنی دوستت ندارم اما این‌قدر دوستش داشته باشی که همه دلیل زندگیت باشه!
چقدر سخته ایستادن و مقاومت کردن در مقابل احساسی که با همه وجودش تو رو به سمت کسی ...
