رمان ایرانی
تا روشنایی
یک ماه است با خودم کلنجار میروم. یک ماه است که هر شب روی صفحه مانیتور ایمیلهای قدیمی تو را میخوانم و میخواهم از دلتنگیهایم بگویم نمیشود. شاید 10 سال از آخرین باری که قلم به دست گرفته و نامهای نوشتهام میگذرد. یادت میآید تابستانها همان دو سه هفتهای که شیراز یا لواسان میرفتی، چندتا نامه برای هم پست میکردیم؟ هنوز همهشان را نگه داشتهام. نمیدانی چقدر خوشحالم که به جای دگمههای کیبورد، رواننویس اهدایی تو را در دست دارم. از هر چه تکنولوژی و رسانه هست بیزارم. دلم میخواهد مثل خیلی قدیمها به صندوق پستیمان سرک بکشم و منتظر نامهای باشم.
از پشت شیشه
بالاخره با قطرهای باران که روی پیشانیام افتاد ذهنم را آزاد کردم و تازه توانستم مردی را ببینم که عجیبترین و در عین حال جذابترین شخصی بود که در زندگیام دیده بودم. اصلا انگار همان عجیب و متفاوت بودن جذابش کرده بود و میخواستم پی به طرز زندگیاش ببرم. برای اینکه توجهاش را جلب کنم با پا به پهلوی ...
سروین
نگاهی به پشت سر میکنم.
نه، منظورم آن روزهایی است که
سالها از گذرشان گذشته.
و تمامی آن بچههایی را میبینم
که شور و شوق جوانی
به هرکاری، چه درست و چه غلط
وادارشان میکرد.
آنجا، عشق با نگاه آغاز میشد
و ریشه مییافت.
عشقی که فقط معنای خواستن نداشت
میرفت تا یکی شدن، با هم شدن.
چقدر زندگی ما آدمها
مثل درختهاست؛
یکی سرخم میکند نمیایستد
و یکی میایستد و میشود ...