رمان ایرانی
بندهای رنگی
چقدر ناامید شده بود از شنیدن این حرف‌ها! پوزخند خسته‌ای زد و با نوک انگشت، قلب نقش‌بسته روی فنجانش را خراب کرد … انگشتش از داغی لته سوخت. بافت پهن موهایش که از کنار شانه‌اش آویخته بود، چند تار موی پریشان، تلالو نور شمع در چشمان غمگینش و انگشتی که آرام میان لب‌هایش رفت و برگشت… بهداد نمی‌توانست حرکت کودکانه و در عین حال دل‌فریب بازی با کف روی فنجان را با کلام قاطع و جدی او پیوند بزند.
از پشت شیشه
بالاخره با قطره‌ای باران که روی پیشانی‌ام افتاد ذهنم را آزاد کردم و تازه توانستم مردی را ببینم که عجیب‌ترین و در عین حال جذاب‌ترین شخصی بود که در زندگی‌ام دیده بودم. اصلا انگار همان عجیب و متفاوت بودن جذابش کرده بود و می‌خواستم پی به طرز زندگی‌اش ببرم. برای این‌که توجه‌اش را جلب کنم با پا به پهلوی ...
سروین
نگاهی به پشت سر می‌کنم.
نه، منظورم آن روزهایی است که
سال‌ها از گذرشان گذشته.
و تمامی آن بچه‌هایی را می‌بینم
که شور و شوق جوانی
به هرکاری، چه درست و چه غلط
وادارشان می‌کرد.
آنجا، عشق با نگاه آغاز می‌شد
و ریشه می‌یافت.
عشقی که فقط معنای خواستن نداشت
می‌رفت تا یکی شدن، با هم شدن.
چقدر زندگی ما آدم‌ها
مثل درخت‌هاست؛
یکی سرخم می‌کند نمی‌ایستد
و یکی می‌ایستد و می‌شود ...