همه چیز می‌گذرد تو نمی‌گذری

سوار یه اسبم. پشت و رو. پشتم به کله اسب، صورتم سمت ماتحتش. اسبه میخکوبه سر جاش، شاد و شنگول سوت می‌زنه و یه پاش رو گرفته هوا. پیشاب می‌ریزه پای یه گل نسترن. از کاری که می‌کنه کیفوره. واق‌واق می‌کنه. خرناس می‌کشه. یه تیکه از شعر «ویلیام بلیک» رو می‌خونه: «ای سرخ گل، تو بیماری آن کرم نامرئی که پرواز می‌‌کند شب‌ها در میان توفان خروشان یافته است بستر لذت سرخت را و عشق او تاریک و پنهان تباه می‌کند عمرت را.»