نمایشنامه
آسید کاظم و 2 نمایشنامه دیگر
نمایشنامة «آسیدکاظم» برای اولین بار در دی‌ماه 1350 توسط گروه ”تئاتر دیگر“ و به کارگردانی «محمود استادمحمد» در خانة نمایش و سپس در سال 1351 در تالار بیست و پنج شهریور روی صحنه رفت و همان سال به وسیله انتشارات بابک و بعد از آن انتشارات گام منتشر شد. این کتاب، همان نسخة چاپ اول است که بدون هیچ‌گونه بازبینی و بازنگری، همراه با دو نمایشنامة دیگر با عنوان «شب بیست و یکم» و «سپنج رنج و شکنج» چاپ شده است.
گل یاس عکس خانوادگی از مجموعه نمایش‌نامه‌های محمود استاد محمد (جلد سوم) نمایشنامه
هفتاد سال قبل ساموئل بکت به تاثیر از نیچه گفت: کلمات از بار منفی تهی شده‌اند. پذیرفتن این مفهوم، هولناک و ویرانگر است و من در پذیرفتن این باور سال‌ها با خودم جنگیدم؛ ولی اکنون، غماغم که این ماتم لاجرم همه وجودم را گرفته است. می‌نویسیم، اتفاقی نمی‌افتد، نمی‌نویسیم، اتفاقی نمی‌افتد. محمود استاد محمد.
آسید کاظم و تیغ و ترنا از مجموعه نمایش‌نامه‌های محمود استاد محمد (جلد اول) نمایشنامه
خورشید هنر درخشنده است اما دیدارش برای هر چشمی میسر نیست؛ هر کسی با هر چشمی، با هر دلی، با هر خوی و خصلتی نمی‌تواند آن جهان ناب را ببیند، تاب آورد و درکش کند. آن شعشعه روشن کننده دل، گرم کننده باطن، به هر کسی نمی‌تابد. تا پای به آن وادی نگذاری، به سوی دامنه ره نپیمایی، خارها به ...
کافه مک‌ادم آخرین بازی از مجموعه نمایش‌نامه‌های محمود استادمحمد (جلد دوم) نمایشنامه
آن که در بطن و متن تئاتر چشم باز کرده عاشق تئاتر نیست، هستی‌اش به تئاتر مرتبط است، ماهی این دریاست؛ اگر دریایی وجود نداشته باشد، حتی اگر دریا به باریکه‌جویی فروریزنده در تالاب مبدل شده باشد. آن که تئاتر ایران را حق خودبینی‌های پست و خودخواهی‌های حقیر خود نمی‌پندارد، دستی گشاده در تاراج و حراج هستی تئاتر ندارد، خوب ...
کافه مک‌ادم
مک‌ادم نام گیاهی گلدانی است.همان گیاهی که در ایران به نام پیچ شناخته می‌شود.بوته‌ای کم توقع و سخت جان.در هر آب و هوایی زنده می‌ماند و رشد می‌کند.مشهور است اگر قلمه‌اش را بین دو تا سنگ هم بگذاری ریشه می‌دواند و سبز می‌شود.شاخه در شاخه می‌پیچد و با سبزینه‌اش فضایی را پر طراوت می‌کند.این گیاه را نخستین بار مهاجری ...
گل یاس عکس خانوادگی از مجموعه نمایش‌نامه‌های محمود استادمحمد (جلد سوم) نمایشنامه
هفتاد سال قبل ساموئل بکت به تاثیر از نیچه گفت: کلمات از بار معنی تهی شده‌اند. پذیرفتن این مفهوم، هولناک و ویرانگر است و من در پذیرفتن این باور سال‌ها با خود جنگیدم؛ ولی اکنون، غماغم که این ماتم لاجرم همه وجودم را فرا گرفته است. می‌نویسیم، اتفاقی نمی‌افتد، نمی‌نویسیم، اتفاقی نمی‌افتد.