اکنون در این طلوع قرن سوال تو این است: آیا صحنههای بزرگ را با چنین جثههای اندک میتوان نوشت؟ آری، میتوان نوشت. که از قضا آثار بزرگ را همیشه با کلمات کوچک نوشتهاند. به شرط این که تو یک تار ابریشم آبی میان حنجره داشته باشی و یک غریزه زلال که از ذهن عصر عبور کرده است آنگاه نغمهای در قعر صحنه باز میشود نجیب و فروتن که بوی مردان موز گواتمالا، سروهای سرخ بوستی، باران مست گیلان و آواز غمناک دوردست میدهد000 عزیز من، دل من! حالا برویم روی صحنه آهنگی بزنیم با زخمههای آبی روزگارمان در این هوای مه آلود.