این دو نمایشنامه وودی آلن نخستین تجربههای اویند در تئاتر برادوی و هر دو هم بعدتر با بازی خود او به فیلم در آمدند، کمدیهایی سرزنده و شوخ و شنگ و پرشتاب که غالب درونمایهها و دغدغههای همیشگی آثار آلن را در خود دارند، پیچیدگیها و بحرانهای روابط عاطفی، نسبیتهای اخلاقی و تقارنها و تصادفهایی که مسیر زندگی آدمی را یکسر دگرگون میکنند. دو متن، نوشتهی یکی از چهار پنج طنزپرداز بزرگ سدهی بیستم، نابغهای که خودش مهمترین دریغ زندگیاش را این میداند که کسی دیگر نیست.