نمایش‌نامه
شب سیزدهم
کامران میرزا: سایه به سایه‌ام می‌اومدن. زدم به کوچه کناری، دیدم یاور و صفربیگ عقب فانوس‌کش از سر کوچه پیچیدن. چاره نداشتم الا برگشتن خاله‌جون. بذار یه دقه پنهون شم تا صفربیگ برنگشته، لابد فراشا می‌رن سمت خندق، منم زیاده زحمت نمی‌دم. صدای در. خانمی: وای اومدن! خاک به سرم شد!... .
صدای مردگان
به دختره گفتم چرا زنگ نمی‌زنی بپرسی به چه حسابی...؟
گفت می‌گوید به حسابی که صندوقدارتان داد.
دختره وا رفته بود: شما مطمئنید؟
رفتم طرفش: یعنی چه؟ چیزی شده؟ خب اسم صندوقدار را می‌پرسیدی.
اشتباه نمی‌کنم، رنگش کاملا پریده بود، حتا رنگ انگشت‌هایش. گفت که آقاهه اسم را گفته؛ شماره حساب را هم.
گفتم اسمش چی بود؟ شماره حساب را نوشتی؟ ـ ...
زائر
مادر در صحنه است. برنا خود را به صحنه پرت می‌کند؛ نفس‌زنان.
برنا: بخت خوش! می‌شنوی مادر! عاقبت رسید آن روز!
مادر: زود آمدی! برادرت انتظار می‌کشید و گفتم تا غروب
برنا: عاقبت بخت خوش به من روی‌آور شد!
مادر: غروب نشده آمدی و بی‌نفس! کسی پی‌ات گذاشته؟
برنا: آری، بخت! که رد من ناباور را گرفت به پای خویش تمام راه آواز دادم ...