رمان ایرانی
این قصه را هرگز نخوان
لعنت به من! در بدترین زمان بغضم ترکید. حالا صدای گریه‌هامون با هم یکی شده بود. کنار من بودی ولی شونه‌هات از شدت گریه تکون می‌خورد. آخ ترمه! کاش می‌دونستی که حسرت چنین لحظه‌ای چه‌طور روزها و شبهامو پر کرده بود ولی حالا که تو رو با تمام وجود حس می‌کردم از خودم و زندگیم بیزار بودم! قصه‌ی من و تو، افسانه ماه و پلنگ بود. من ماهم رو در آغوش داشتم ولی درست در زمانی مشابه لحظاتی که پلنگ مهتاب رو در آغوش می‌کشید.
الهه شرقی
چشمانش با برق ستارگان آسمان پرستاره آن شب، پیوند خورده بود و نگاهش لحظه‌ای از آن جدا نمی‌شد. در وجودش غوغایی برپا بود، غوغایی که ظاهر رنگ پریده و مضطربش حتی یک هزارم آن هم نبود. سعی کرد بر افکار آشفته‌اش مسلط شود، نفس عمیقی کشید و دست‌هایش را در هم قالب کرد اما باز همان احساس عجیب دلهره چون ...
شب نیلوفری
صدای نفس‌های او در گوشش پیچید و ریه‌هایش پر شد از عطر ناب باران و تن باران خورده خاک، لحظه‌های زیبا، لحظه‌های مهتابی اما زیر باران، لحظه‌های پر از قطرات پاک باران همه را طی کرد، نه... طی نکرد، همه را بلعید همه را نوشید و دوباره داخل کوچه خلوت و بارانی ایستاد.
گوش کن... خوب گوش کن، حالا وقت شنیدن ...
سپیده عشق
.....گر چه نمی‌دانست چرا می‌رود و چه باید بکند. ولی حسی در درون، او را به رفتن تشویق می‌کرد و هیجانی ناشناخته وجودش را در خود می‌گرفت. گویا با معشوق خود وعده دیدار داشت. در طی راه تا گورستان این حالت عجیب با شوق بیشتری ادامه یافت و زمانی که در انتظار آمدن او نشسته بود احساس کرد لرزش دستانش ...