رمان ایرانی
به بلندای آن ردا
ـ کفران نعمت می‌کنی فضل! که جان خود را به خطر می‌اندازی و جان من هم اگر به چنین راضی باشم... آن مقصدی که از راه ظلم و خیانت به آن برسند، منزل عدل و حق نیست... و باور ما نیست که به شمشیر ظلم، طلب عدل کنیم.
عاشقی به وقت کتیبه‌ها
ما آدم‌های نامردی هستیم و خیلی هم بی‌‌معرفت، به زنمان، فرزندمان، پدر و مادرمان و رفیقمان هم رحم نمی‌کنیم. هم می‌دانم که این اصلا شبیه آخرین دفاع یک متهم به قتل نیست، آن‌هم قتل دو نفر. بیشتر به آخرین اعتراف یک محتضر می‌ماند، که باز هم برای من فرقی نمی‌کند، فردا نه پس فردا، سرم بالای چوبه دار است.
وقتی خودم ...
