نمایش‌نامه
سگ نگهبان و درختی در باغ
نمی‌دونم چرا فعل چرخیدن رو استفاده کردم، ولی به نظرم طبیعیه... چون سگ با یه طناب به درخت بسته شده بود و حول یه محور، فقط می‌تونسته بچرخه... اصلا به نظرم،فعل زندگی کردن؛ در واقع همون دور یه محور چرخیدنه... همه ما داریم دور خودمون می‌گردیم. فقط شعاعش فرق می‌کنه... اما به هر حال، محدوده
اختراع بزرگ و بشریت
مخترع جوان: آره مقصر خودمم...
همیشه خودم بودم.
اگه یه کم عاقل‌تر بودم،
الان «آنا» توی اون اتاق داشت تلویزیون نگاه می‌کرد...
به جای اینکه توی اون سوئیت،
کنار خونه اون مرتیکه؛ زندگی کنه...!
شایدم الان توی سوئیتش نباشه...
شاید دارن با هم سیب گاز می‌زنن...
از همون سیب‌هایی که دیگه این دوره ـ زمونه پیدا نمی‌شه.
مشاور خیالی: اون برمی‌گرده.
مخترع جوان: ...
جایی میان 2 سرزمین
جمیل: قراره موقتا اینجا باشیم... من و «حنانه»، خیلی سخت نمی‌گیریم...
یه گوشه وسایلمونو می‌ذاریم... شباهم، یه کناری می‌خوابیم...
فکر کنم همین چند روزه، بتونیم از اینجا بریم.
شهران: اسمشه که موقته، ما الان نه ماهه که اینجاییم...!
توی کمپ، آدمایی هستن که بیشتر از یه ساله اینجان...
تا چند وقت دیگه، همین جا یه قبرستون هم واسمون درست می‌کنن...
فقط شیش نفر، ...
چه کسی شلیک کرد
توماس: خوب من عین توام... منم طرف کسی نیستم...
فقط یه عکاس خبری‌ام، همین...! این شغل لعنتیمه...
باید خرج زن و بچه‌ام رو بدم...
نمی‌خواستم قبول کنم اما مجبورم کردن...
کارم در خطر بود...
منو با چندرغاز حق ماموریت زورکی فرستادن اینجا، وسط این مهلکه...
گور بابای همه‌شون!
سرباز (متیو)، ناگهان به سرعت اسلحه‌اش را بر‌می‌دارد و به سمت «توماس» نشانه ...
من قربانی زیبایی‌ام شدم
زن سیاه‌پوش: دوستم داشت؟...
واقعا فکر می‌کنی دوستم داشت؟
زن سفید‌پوش: آره، دوستت داشت.
زن سیاه‌پوش: پس تو هم جزو همه اون احمقایی هستی که اشتباها فکر می‌کنن «رت باتلر»، "اسکارلت" رو دوست داشت!
زن سفید‌پوش: اوه، خدای من!
زن سیاه‌پوش: (انگار در رویای عمیقی فرو رفته است) من برای اون هیچی نبودم، جز یه رویای شخصی...
اون با زیبایی ...