رمان خارجی - اسپانیا
روبرتو بولانیو: «اصطلاح پوستیومس (پس از مرگ) به اسم گلادیاتوری رومی می‌ماند؛ گلادیاتوری شکست‌ناپذیر. حداقل آن اثر بیچاره‌ای که پس از مرگ نویسنده منتشر می‌شود، دوست دارد چنین احساسی داشته باشد؛ این قوت قلب بیش‌تری به آن اثر می‌بخشد. در این کتاب آخرین مصاحبه روبرتو بولانیو همراه با سه مصاحبه دیگر آمده است. این مصاحبه‌ها به واسطه وسعت موضوع، رعایت گفتگو، بیان احساسات، تاثیر ادبی و زندگی شخصی بولانیو، از این نویسنده معاصر تصویری ارزشمند ارائه می‌دهد.
صفحه نویسنده
روبرتو بولانیو
۱۳ رمان
«روبرتو بولانیو» شاعر و نویسنده ی شیلیایی، خود را بیشتر شاعر می دانست؛ اما پس از ازدواج و پدر شدن به این معشوق قدیمی اش خیانت می کند و داستان نویسی را به صورت جدی تری ادامه می دهد. او مثل شخصیت یکی از داستان هایش شروع می کند به فرستادن داستان به مسابقات ادبی؛ و وقتی داستان اش جایزه ای نقدی می برد، تنها عنوانش را عوض می کرد و آن را به مسابقه ی دیگری می فرستاد. شخصیت ...
شبانه‌های شیلی
با صدای: علی‌رضا ثانی‌فر
آرام و ساکت بودم. همه‌چیز حالت عادی داشت. اما به ناگاه بسیاری چیز‌ها بر من ظاهر شد. مقصر همین جوان زال است. من با خود در صلح و آرامش بودم. حالا اما احساس آرامش نمی‌کنم. می‌بایست نکته‌هایی را روشن کرد. پس روی یکی از آرنج‌هایم تکیه خواهم داد و سر نجیبم را که دارد می‌لرزد بالا خواهم ...
آخرین غروب‌های زمین
هیچ نشانه‌ای از پدرش نمی‌بیند و لحظه‌ای او را تصور می‌کند که در آب غوطه‌ور است، یا بدتر از آن، مثل سنگی غرق می‌شود، با چشمانی باز، در گودالی عمیق که بر فراز آن بر سطح آب، در قایقی که چون گهواره‌ای تکان می‌خورد، پسرش دست از خندیدن برداشته و کم‌کم نگران شده است. آن وقت B سر جایش می‌نشیند، ...
شب‌هنگام در شیلی
شب‌هنگام در شیلی روایتی است از مرور خاطرات اعتراف گونه‌ی کشیش و شاعری شیلیایی در بستر مرگ. رورتو بولانیو، نویسنده‌ی کتاب، در ذهن قهرمان شکست‌خورده‌ی داستانش، سفری اودیسه‌وار را در دنیای ادبیات جهان می‌آغازد و به بهانه‌‌ی روایت زندگی شاعری جوان، تاریخ ادبیات جهان و شیلی را از آغاز تا دوران دیکتاتوری پینوشه می‌کاود. شب‌هنگام در شیلی نخستین رمانی است ...
موسیو پن
خوابیدم، اگر اسم آن لرزیدن را بشود گذاشت خوابیدن، در هزار تویی با سقفی کوتاه و خاکستری و سفید، هزارتویی که از نظر معماری یادآور کلینیک آرگو بود با آن راهروهای تودرتوش؛ گاهی راهروهای خواب پهن‌تر بودند و تا بی‌نهایت ادامه داشتند و گاهی باریک‌تر بودند، مثل دالان‌هایی در هم پیچیده؛ تکان‌ها و ناله‌هایی که به خاطرشان از خواب می‌پریدم ...