نمایشنامه و فیلم‌نامه
پایههای جامعه (نمایشنامهای در 4 پرده) نمایشنامه
ایبسن در پایههای جامعه، نخستین نمایشنامه از نمایش‌نامه‌های مدرن خود یکی از بزرگان جامعه را به نمایش می‌کشد، از آنانی که سرمایه دارند: می‌توانند پا تا آن‌سوی مرزهای آب و خاک خود دراز کنند، بیاموزند و به زادگاه خود برگردند تا آن را به فروغ پول و دانش و توان و زبان و روی و بوی خود روشن کنند و یکی از «پایههای جامعه» یا به زبان دیگر، از کسانی شوند که اگر شانه از زیر بار جامعه کنار کشند، جامعه درمانده و زمین‌گیر می‌شود. ایبسن در این نمایشنامه سخنان بسیاری درباره بزرگان جامعه و پیچیدگی‌های درونی و روانی آن‌ها و نیز زمانه بزن و بروی سرمایه و ناهمسازی‌های درونی آن دارد.
صفحه نویسنده
هنریک ایبسن
۲۶ رمان
Henrik Johan Ibsen was a major Norwegian playwright largely responsible for the rise of modern realistic drama. He is often referred to as the "father of modern drama." Ibsen is held to be the greatest of Norwegian authors and one of the most important playwrights of all time, celebrated as a national symbol by Norwegians.His plays were considered scandalous to many of his era, when Victorian values of family life and propriety largely held sway in Europe and any challenge ...
4 نمایشنامه از هنریک ایبسن (ستون‌های جامعه دشمن مردم مرغابی وحشی گابری‌یل بورکمن) نمایشنامه
آونه: سلام، قربان.
برنیک: سلام. لابد خودات می‌دانی چیکارات دارم.
آونه: والا، دیروز منشی‌تان یک چیزهایی گفتند...
برنیک: من از این وضع اصلا راضی نیستم، آونه. این چه طرز کار کردن است؟ شما «نخل» را باید خیلی وقت پیش راه می‌انداختید. ویگه لاند امان مرا بریده، پدرام را درآورده بس که هر روز غر زده! من هم باید بتوانم جواب ...
دشمن مردم (نمایشنامه در 5 پرده)
هنریک ایبسن شاعر و نمایش‌نامه‌نویس توانای نروژی در بیستم مارس 1828 میلادی چشم به جهان گشود. او از جمله نمایش‌نامه‌نویسان مدرن و تحول‌گرایی است که جان تازه‌ای به کالبد ادبیات دراماتیک بخشیده و در آثارش، نگره تازه‌ای به انسان را مطرح کرده است. درام‌های او حول محور انسان طراحی شده و دیدگاه‌ها، آرمان‌ها، حرمان‌ها، کامیابی‌ها و ناکامی‌های فردی و اجتماعی ...
پرگنت
پرگنت نشان می‌دهد که ایبسن ‹‹ضد- قهرمان››های بایرن را خوب می‌شناخته است. اینان یتیمانی بودند که با چشم‌های گشاده بر روی ‹‹پل آه›› رو به دروازه‌های یاس روزگار می‌ایستادند و به تکرار زندگی می‌نگریستند، گاه چون چوب پنبه‌ای بر گرداب آن سرگردان می‌ماندند و گاه نیز از تمامی وجود خویش مایه می‌گذاشتند...
