میدان ونک 11 و 5 دقیقه

«یک چیزی توی ذهنم است که رهایم نمی کند، یک چیزی که مثل خوره افتاده به جانم، تصویر محو آدمی که ایستاده کنار خیابانی جایی که معلوم نیست کجاست. گاهی البته یک چیزهایی می بینم، چهره ای که فقط ته ریشش پیداست با کیف سیاهی که گرفته دستش، اما بقیه اش معلوم نیست. می دانم که بالاخره باید یک جوری از دستش خلاص شوم و گرنه تا ابد دنبالم است. به خاطر همین هم هست که قلم را برداشته ام و دارم می نویسم. باید از شرش خلاص شوم….»