رمان ایرانی
رویای باغ سپید
آرمان آرین متولد 1360، فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشکده سینما تئاتر تهران است. او اینک به طور تمام وقت به حرفه نویسندگی (داستان بلند و کوتاه، تدریس و پژوهش، فیلم‌نامه و بازی‌نامه‌نویسی) می‌پردازد و در این زمینه تاکنون جوایز زیر را برای کتاب‌هایش که همگی مضامین اسطوره‌ای، تاریخی، دینی و ماورایی دارند، دریافت کرده است: جوان‌ترین برنده کتاب سال ایران، کتاب سال شهید غنی‌پور، شورای کتاب کودکان، آی بی بی وای دانمارک 2008، مهرگان ادب و پکا و... (برای 3 گانه پارسیان و من) جوان ماندگار ایران در رشته ادبیات (1387 جشنواره قابی برای جوانی) شاهنامه‌پژوه برگزیده و جوان سال (1389 بنیاد فارسی) و...
صفحه نویسنده
آرمان آرین
۲۴ رمان
آرمان آرین زاده‌ی ۱۳۶۰ است. او با آفرینش اثر سه‌گانهٔ «پارسیان و من» به دنیای ادبیات شناسانده شد. پارسیان و من نام رمانی است در سه جلد که بیان‌کننده‌ی استوره، حماسه و تاریخ ایران است.
جلد نخست این کتاب با نام پارسیان و من: کاخ اژدها بیان‌کننده‌ی داستان ضحاک ماردوش (آژی‌دهاک) است. جلد دوم با نام پارسیان و من: راز کوه پرنده بیان‌کننده‌ی پهلوانی‌های رستم و شرح هفت خوان او در قالب رمانی جذاب است و کتاب سوم هم با نام ...
دست‌نوشته‌های 6 هزار ساله اشوزدنگهه
من در روان خویش
هزار هزار انسان دارم!
لشکری از مردان و زنان بوده یا نبوده
سواره یا پیاده، نامریی یا مرده
که بیایند همچو زندگان.
سپاهی از دلیران شکست‌خورده
یا پیروزمندان ناشاد،
گویی شاهراه میلادها و مرگ‌ها از دل من عبور می‌کند.
چهره‌ام آرام است
ولی درون من غوغایی به قدمت تاریخ برپاست!
پارسیان و من (راز کوه پرنده)
سیاوش، دومین نوجوان امروزی است که پای در سفر و حرکت در زمان می‌نهد. او مسافر عرصه حماسه‌ها با همراهی مرغ دانای پارسیان است.
مقرر است که سیاوش همراه با رستم دستان، هفت خوان را طی کند...
مقرر است که در نبردهای پهلوانان و رنج‌ها و شادی‌هایشان شریک باشد...
و مقرر است که تا واپسین لحظه‌ها بزرگ‌ترین پهلوان تاریخ را تنها نگذارد.
این‌گونه است ...
افسون‌نامه (1 داستان بلند از آرمان آرین)
کوچه‌ها آنقدر خلوت بود که حتی سگ‌های ول هم به سوراخ‌هایشان خزیده بودند. از هیچ خانه‌ای بوی ناهار نمی‌آمد و البته اناث ده هم که معمولا دنبال این مهلت‌هایند، به عزای استا دستشان به دیگ و تنور نمی‌رفت! انگار ملک‌الموت، این بار خودش روی سینه ده نشسته بود که نفسمان بالا نمی‌کشید.