رمان ایرانی
انگار این من نیستم
در پس تو می‌افتم و بی‌صدا دنبالت می‌کنم تا هر آنچه را برایم معمایی شده، دریابم. حتی دیدار تو را با ولع و حرص دنبال می‌کنم شاید گره کور ذهنم را باز کنم. پس، گریه کن! و آنچه را در دل داری بیرون بریز اگرچه دل آدمی به این راحتی‌ها باز نمی‌شود... و اشک‌ها تنها نشانه‌ای از خالی شدن‌اند.
بندهای رنگی
چقدر ناامید شده بود از شنیدن این حرف‌ها!
پوزخند خسته‌ای زد و با نوک انگشت، قلب نقش‌بسته روی فنجانش را خراب کرد …
انگشتش از داغی لته سوخت. بافت پهن موهایش که از کنار شانه‌اش آویخته بود، چند تار موی پریشان، تلالو نور شمع در چشمان غمگینش و انگشتی که آرام میان لب‌هایش رفت و برگشت…
بهداد نمی‌توانست حرکت کودکانه ...
تا روشنایی
یک ماه است با خودم کلنجار می‌روم. یک ماه است که هر شب روی صفحه مانیتور ایمیل‌های قدیمی تو را می‌خوانم و می‌خواهم از دلتنگی‌هایم بگویم نمی‌شود.
شاید 10 سال از آخرین باری که قلم به دست گرفته و نامه‌ای نوشته‌ام می‌گذرد. یادت می‌آید تابستان‌ها همان دو سه هفته‌ای که شیراز یا لواسان می‌رفتی، چندتا نامه برای هم پست می‌کردیم؟ هنوز ...
سروین
نگاهی به پشت سر می‌کنم.
نه، منظورم آن روزهایی است که
سال‌ها از گذرشان گذشته.
و تمامی آن بچه‌هایی را می‌بینم
که شور و شوق جوانی
به هرکاری، چه درست و چه غلط
وادارشان می‌کرد.
آنجا، عشق با نگاه آغاز می‌شد
و ریشه می‌یافت.
عشقی که فقط معنای خواستن نداشت
می‌رفت تا یکی شدن، با هم شدن.
چقدر زندگی ما آدم‌ها
مثل درخت‌هاست؛
یکی سرخم می‌کند نمی‌ایستد
و یکی می‌ایستد و می‌شود ...