واهمههای بی‌نام و نشان مجموعه نامههایی است که بهومیل هرابال (1914ـ1997) در خلال سال‌های 1989 تا 1991 برای ایپریل گیفورد (که هرابال به زبان خودش او را دوینکا می‌نامید) نگاشته اما هرگز پست نکرده است. این نوشته‌های گاهشمار تمامی رویدادهای شاخص زندگی اوست که اغلب اوقات از پشت پنجره کافه‌هایی که پاتوقش بودند شاهدشان بوده است. هرابال، با همان روایت گرمی که به شیوه جریان سیال ذهن بازگو می‌شود و مشخصه سبک او شده، شرحی طنزآمیز و گاه تکان‌دهنده از زندگی در پراگ تحت اشغال نازی‌ها، پراگ تحت سلطه کمونیسم و بعد وجد کوتاه‌مدت پس از انقلاب 1989 ارائه می‌کند. تکه‌هایی هم از خاطرش از سفر به برتانیا و ایالات متحده آمریکا می‌رود. واهمههای با نام و نشان ترکیبی است خارق‌العاده از تاریخچه شخصی و تداعی‌های ذهنی در نثری شاعرانه.
Hrabal received a Law degree from Prague's Charles University, and lived in the city from the late 1940s on.
He worked as a manual laborer alongside Vladimír Boudník in the Kladno ironworks in the 1950s, an experience which inspired the "hyper-realist" texts he was writing at the time.
His best known novels were Closely Watched ...
