نگاهش به من چون نگاه موسیقیدانی پیش از شروع به نواختن به سازش بود، احساس درک و بالاتر قرار داشتن، احساس می‌کردم چنان درونم را می‌بیند که گویی جزئی از او هستم. و چقدر دوست داشتم سازی باشم که او می‌نوازد! خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

هیچ‌گاه در پی شکست مردی که با او می‌جنگم برنمی‌آیم، می‌گردم که اعتماد به نفسش را بشکنم. ذهنی که مشکل شک دارد نمی‌تواند خود را روی پیروزی متمرکز کند. دو مرد با هم برابرند. _ برابر واقعی _ به شرط آن که در اعتماد به‌نفسشان هم با هم برابر باشند. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

زندگی‌مان هیچ وقت پایدارتر از موجی نیست که از پهنه‌ی دریا برمی‌خیزد. مبارزات و پیروزی‌مان هر چه باشد، هرگونه که آن‌ها را از سر گذرانده باشیم، مثل قطره‌ای مرکب بر روی کاغذ می‌دود و راه خودش را می‌یابد. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

جوان‌تر که بودم باور داشتم که عشق با گذر زمان رنگ می‌بازد، مثل فنجانی جامانده در اتاق بتدریج چایش به هوا می‌رود اما آن روز وقتی من و رئیس به خانه بازگشتیم، چنان با اشتیاق و نیاز از شهد جام وجود یکدیگر نوشیدیم که احساس کردم از هر چه رئیس از من گرفته خالی شده‌ام، و در برابر از چیزهایی پر شده ام که من از او گرفته‌ام. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

تا به حال چندبار در زندگی به درس‌های دردناکی برخورده‌ایم که گرچه آرزو می‌کنیم ای کاش مثل خار از انگشتانمان بیرون کشیده شود، اما جای زخم آن همچنان باقی می‌ماند و چاره‌ای نیز ندارد. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

سختی کشیدن مثل وزش باد شدید است. منظورم این نیست که ما را از نقاطی برمی‌گرداند که ممکن بود به نوعی برویم. و همین‌طور از ما چیزهایی را می‌کند که کنده شدنی به نظر نمی‌رسیدند، اما بعد از آن خودمان را آنچه که واقعاً هستیم می‌بینیم، نه آنچه که می‌خواستیم باشیم. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

هر بار که نیاز داشته باشم به خودم یادآوری کنم که در دنیا زیبایی و خوبی نیز وجود دارد به تو فکر خواهم کرد. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

چنانچه به چیزی که می‌خواهیم در این دنیا نرسیم مثل آن است که رقصی را از کودکی تمرین کرده‌ایم که قرار نیست هیچ‌گاه اجرا شود. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

غم چیز غریبی است، در برابر آن چه اندازه ناتوانیم. به پنجره‌ای می‌ماند که به خودی خود باز می‌شود. اتاق سرد می‌شود، و کاری از دستمان بر نمی‌آید جز این که از این سرما بلرزیم. اما پنجره‌ای است که هر بار کمتر باز می‌شود، و کمتر باز می‌شود، و روزی متعجب می‌شویم که کجا رفته است. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

کسانی که زیبا هستند و استعداد دارند سنگینی بار پیدا کردن راه زندگی‌شان را در دنیا می‌پذیرند. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

آیا زندگی چیزی بیش از طوفانی نبود که بدون توقف تمام چیزهایی را که تا لحظاتی قبل وجود داشت می‌شست و با خود می‌برد، و تنها چیزهایی بیهوده و نامشخص را باقی می‌گذاشت؟ خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

صورتش پر از چین و چروک بود و در هر چروک نگرانی از چیزی را جا داده بود، از این‌رو دیگر صورتش صورت خود او نبود، بیشتر شبیه درختی بود که بر هر شاخه‌اش پرند‌ه‌ای آشیانه ساخته است. مدام در حال جنگیدن برای کنار آمدن با این نگرانی‌ها بود و از این تلاش همیشه خسته به نظر می‌رسید. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

چنان مجذوب او شدم که حتی بوی ماهی دستش برایم مثل عطر بود. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

نگاهش به من چون نگاه موسیقیدانی پیش از شروع به نواختن به سازش بود، احساس درک و بالاتر قرار داشتن، احساس می‌کردم چنان درونم را می‌بیند که گویی جزئی از او هستم. و چقدر دوست داشتم سازی باشم که او می‌نوازد! خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

غم چیز غریبی است، در برابر آن تا چه اندازه ناتوانیم. به پنجره ای میماند که به خودی خود باز میشود. اتاق سرد میشود و کاری از دستمان برنمی آید جز اینکه از سرما بلرزیم. اما پنجره ایست که هر بار کمتر باز میشود و کمتر باز میشود و روزی متعجب میشویم که کجا رفته است. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

من هیچوقت نفهمیدم کی گفته است زنها مجبورند کیمونو تن کنند. چیزی زیباتر از زن بدون لباس وجود ندارد. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

برای غلبه بر ناامیدی هیچ چیز بهتر از کار کردن نیست. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

هیچکدام از ما آنطور که باید و شاید از دنیا محبت نمی‌بینیم. خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن

او گفت: گمانم این درست است که همه بعضی وقت‌ها می‌بازند ،اما من هرگز نباخته ام! سرانجام کسی راز موفقیتش را پرسید ؛او توضیح داد: هیچ گاه در پی شکست مردی که با او می‌جنگم برنمی آیم ،می گردم که اعتماد به نفس را بشکنم. ذهنی که مشکل شک دارد نمی‌تواند خود را بر روی پیروزی متمرکز کند. دو مرد باهم برابرند-برابر واقعی - به شرط آنکه اعتماد به نفسشان برابر باشند! خاطرات 1 گیشا آرتور گلدن