فرشته نوبخت

پشت پنجراه ایستادم. هوا گرفته و ابری بود. پشنگه‌های ریز باران همراه باد بهاری به جام شیشه می‌خورد و بوی تروتازه‌ای از درزهای باریک تو می‌ریخت. پرده‌ها را خوب باز کردم. گفتم: من هوای بهار رو خیلی دوست دارم. چیزی نگفت. مثل من آن‌سوی پنجره را تماشا می‌کرد. یک‌دفعه گفت: اما از این‌جا که چیزی پیدا نیست ماه‌بانو. دوباره به پنجره نگاه کردم. چی پیدا نیست؟ گفت: از این‌جا چیزی پیدا نیست. تو که عاشق بهاری به چی این پنجره دل خوش کردی؟ (بهشت کوچک)

کلاغ

فرشته نوبخت