استفن کینگ

اندی غروب‌ها به هنگام بازگشت به سلول خود هرگز هم چون دیگر زندانیان با شانه هایی خمیده و گام هایی سست و لرزان قدم نمی‌زد ، آدم هایی که قصد داشتند ، شب بی پایان دیگری را سپری کنند. گام‌های اندی همواره استوار و شانه هایش نیز برافراشته بود ، گویی به سوی خانه اش می‌رفت ، و همسرش انتظارش را می‌کشید.

امیدهای جاودان بهاری

استفن کینگ