بریده‌هایی از رمان سقوط

نوشته آلبر کامو

جدیدترین‌ها پربازدیدترین‌ها بهترین‌ها
هر فرد برای به‌دست‌آوردن حق‌داوری درباره‌ی دیگران، می‌بایست اول خودش را مورد داوری قرار دهد. از آن‌جا که کار هر داوری سرانجام به توبه‌کردن می‌رسد، باید راهی‌معکوس در پیش گیرد تا بتواند پس از توبه‌کردن، به داوری درباره‌ی دیگران بپردازد. سقوط آلبر کامو
یکی از اطرافیانم آدم‌ها را به سه‌گروه تقسیم‌می‌کرد: آنهایی که ترجیح‌می‌دهند هیچ‌چیزی برای پنهان‌کردن در دل نداشته‌باشند تا مجبور به دروغ‌گفتن نشوند، آنهایی که دروغ‌گفتن را به نداشتن‌چیزی برای پنهان‌کردن ترجیح‌می‌دهند و سرانجام، کسانی‌که دوست‌دارند هم دروغ‌بگویند و هم رازهای درونی‌شان را برای خودشان نگه‌دارند. سقوط آلبر کامو
بله، آدم می‌تواند در این دنیا بجنگد، ادای عاشق‌شدن درآورد، به هم‌نوعش آسیب‌برساند، توی روزنامه‌ها لاف‌بزند و خودنمایی‌کند، خیلی‌ساده درحال بافتن‌چیزی از همسایه‌اش بدگویی‌کند یا بعضی‌کارها را ادامه‌دهد فقط برای این‌که ادامه‌داده‌باشد… سقوط آلبر کامو
مردانی که به‌راستی از حسادت رنج‌می‌برند، هیچ‌کاری برای‌شان فوری‌تر و حیاتی‌تر از عشق‌ورزیدن به زنی که گمان‌می‌کنند آنها را ترک‌کرده نیست. البته می‌خواهند بار دیگر مطمئن‌شوند گنجینه‌ی ارزشمندشان همچنان به خودشان تعلق‌دارد. به گونه‌‌ای می‌خواهند آن‌را در تصاحب خود داشته‌باشند. اما این واقعیت هم وجود دارد که بی‌درنگ پس از آن کمتر احساس حسادت می‌کنند. سقوط آلبر کامو
ما راز دل‌مان را کمتر با آنهایی که از خودمان بهتر هستند در میان می‌گذاریم و بیشتر از هم‌نشینی با آنها می‌گریزیم. برعکس، خیلی‌وقت‌ها با کسانی درددل می‌کنیم که شبیه خودمان هستند و همان نقطه‌ضعف‌های ما را دارند. بنابراین نه در اصلاح خودمان می‌کوشیم و نه می‌خواهیم آدم بهتری بشویم؛ چون دراین‌صورت باید به ناتوانی‌مان اعتراف‌کنیم. ما فقط دل‌مان می‌خواهد دیگران دل به حال‌مان بسوزانند و در راهی‌که در پیش گرفته‌ایم، تشویق‌مان کنند. به‌طورخلاصه دوست‌داریم همزمان، هم مقصر نباشیم و نه چندان بافضیلت. نه توان آسیب‌رساندن را داشته‌باشیم و نه نیروی نیکی‌کردن را. سقوط آلبر کامو
اگر دوستی از شما خواست با او روراست و صمیمی باشید، در چنین موقعیتی تردیدی به دل راه‌ندهید، قول‌بدهید که راستگو باشید اما به بهترین‌شکلی که ممکن‌است دروغ تحویل‌شان بدهید. به‌این‌ترتیب هم به علاقه‌ی فراوان‌شان پاسخ‌می‌دهید و هم محبت‌شان را به شیوه‌ای دوگانه به آنها ثابت‌می‌کنید! سقوط آلبر کامو
صمیمیت چگونه می‌تواند شرط دوستی باشد؟ اشتیاق دست‌یافتن به حقیقت به هر قیمتی که شده، سودایی است که از هیچ‌چیز چشم نمی‌پوشد وهیچ‌چیز هم نمی‌تواند در برابرش ایستادگی کند. این یک معضل است، گاهی آسایش‌فکری و گاهی هم خودخواهی. سقوط آلبر کامو
هرگز به دوستان‌تان زمانی‌که از شما می‌خواهند با آنها روراست و صمیمی باشید، اعتماد نکنید. آنها فقط امیدوارند در حسن‌نظری که درمورد خودشان دارند، تاییدشان کنید و علاوه بر این به آنها اطمینان‌بدهید می‌توانند به قولی که داده‌اید تا با آنها روراست و صمیمی باشید، حساب‌کنند. سقوط آلبر کامو
ثروت، شما را از میان جمعیت‌انبوه توی مترو رها می‌سازد تا ببردتان در خودرومجللی سوارتان‌کند، ببردتان در باغ‌هایی محافظت‌شده یا در واگن‌های تخت‌خواب‌دار قطار یا اتاقک‌های شکوهمند کشتی‌ای مسافربری از شما نگهداری کند. البته داشتن ثروت، هنوز دلیل بر تبرئه‌شدن نیست، بلکه مهلتی‌است برای به تعویق‌انداختن حکم‌محکومیت که به‌دست‌آوردنش همواره ارزشمند است. سقوط آلبر کامو
شرافتمند یا باهوش‌بودن مادرزادی درخور تمجید نیست؛ همچنین مسئولیت کسی‌‌که سرشت جنایتکاری دارد از کسی‌که برحسب تصادف مرتکب جنایتی شده، کمتر نیست. اما این حقه‌بازها درپی بخشیده‌شدن هستند؛ یعنی نداشتن هیچ‌گونه مسئولیتی بی‌آن‌که شرمنده‌باشند. بنابراین توجیه‌هایی از طبیعت و عذر و بهانه‌هایی از موقعیت‌ها را حتی اگر با هم متضادباشند، پیش می‌کشند. مهم برایشان این است که بی‌گناه شناخته‌شوند، فضیلت‌های مادرزادی‌شان مورد تردید قرارنگیرند و خطایشان که از بداقبالی‌تصادفی ناشی‌شده، زودگذر و بی‌اهمیت تلقی‌شود. سقوط آلبر کامو
اگر آدمی را برای تلاش‌هایی که به‌خرج‌داده تا هوشمند یا سخاوتمند شود اندکی تحسین کنید، باعث خوشحالی‌اش می‌شوید؛ اما برعکس، اگر از سخاوتمندی ذاتی‌اش تعریف‌کنید، شکوفا می‌شود. همچنین به‌طرز معکوس اگر به جنایتکاری بگویید جرمی‌که مرتکب‌شده، ناشی از سرشت و شخصیتش نیست بلکه به‌علت شرایط ناگواری بوده که در آن قرارگرفته، به‌شدت از شما سپاسگزار خواهدشد. هنگامی هم که در دادگاه از او دفاع می‌کنید، موقعیت را برای گریه‌کردن مناسب می‌بیند. سقوط آلبر کامو
مردم، شتاب‌زده درباره‌‌تان داوری می‌کنند تا خودشان مورد داوری قرارنگیرند. طبیعی‌ترین فکری که در چنین‌موردهایی به ذهن‌آدم می‌رسد، فکری‌ساده‌دلانه که انگار از ژرفای‌وجود به سراغش می‌آید، مسئله‌ی بی‌گناه‌بودنش است. از این دیدگاه مانند آن فرانسوی بی‌نوا و ساده‌دلی هستیم که در بوخنوالد، یعنی اردوگاه‌مرگ‌نازی‌ها، پافشاری می‌کرد درخواست‌نامه‌ای تسلیم منشی آن‌جا که خودش هم جزو زندانی‌ها بود، بکند تا نامش را در دفتر تازه‌واردها به اردوگاه ثبت‌کنند. درخواست‌نامه؟ منشی و رفقایش به او می‌خندیدند: ”فایده‌ای‌ندارد رفیق! این‌جا کسی هیچ‌درخواستی نمی‌تواندبکند. “فرانسوی ساده‌دل هم می‌گفت:” آخر می‌دانید، مورد من کاملا استثنائی است، من بی‌گناهم! “ سقوط آلبر کامو
شما می‌میرید و آشنایان، از موقعیت استفاده‌می‌کنند تا برای این اقدام‌تان انگیزه‌هایی ابلهانه یا پیش‌پا افتاده بتراشند. کسانی‌که جان‌شان را فدا می‌کنند، باید میان از یادها رفتن، مسخره‌شدن یا مورد سوء‌استفاده قرارگرفتن یکی‌اش را انتخاب کنند؛ اما این‌که به انگیزه‌ی واقعی مردم پی‌ببرند، هرگز. سقوط آلبر کامو
خیلی‌ها بر این باورند که که با مردن، عزیزان‌شان را تنبیه می‌کنند، ولی در اشتباهند؛ چون آزادی‌شان را به آنها برمی‌گردانند! پس همان بهتر که شاهد این امر نباشند. البته بدون درنظرگرفتن اظهارنظرهای ناخوشایندی که دیگران نسبت به این کار آدم می‌کنند؛ حرف‌هایی از قبیل: ”خود را کشت چون نتوانست تحمل کند…“ سقوط آلبر کامو
شما خودتان را می‌کشید و برایتان اهمیت‌ندارد باورتان‌کنند یا نه؛ چون دیگر زنده نیستید که شاهد تعجب یا پشیمانی اطرافیان که زودگذر هم هست باشید و نیز نمی‌توانید در مراسم‌تشییع و خاک‌سپاری‌تان که همه آرزو دارند به چشم خود ببینند، شرکت کنید. برای این‌که آدم دیگر مورد بدگمانی نباشد، خیلی ساده باید بمیرد. سقوط آلبر کامو
آدم‌ها با دلیل‌هایتان، با درستی‌گفتارتان و وخیم‌بودن درد و رنج‌هایتان متقاعد نمی‌شوند، مگر هنگامی‌که بمیرید. تا زمانی‌که زنده هستید، به شما بدگمانند. فقط این حق را دارید که مورد تردید و سوء‌ظن‌شان قرار بگیرید. آن‌وقت اگر فقط این اطمینان‌خاطر وجود می‌داشت که بتوانید از تماشای این نمایش لذت‌ببرید، به زحمتش می‌ارزید که به آنها، آن‌چه را نمی‌خواهند باور کنند، ثابت و با این‌کار حیرت‌زده‌شان کنید. سقوط آلبر کامو
در مورد من، به‌هرحال آن راهبه‌ی‌پرتغالی نبودم که نامه‌های پرسوزوگدازی برای افسری فرانسوی که او را فریفته‌بود می‌نوشت. البته آدم خشک و بی‌احساسی هم نبودم، اگرچه باید این‌گونه می‌بودم. برعکس، فردی دل‌نازک بودم که با کوچکترین احساس‌تأثری، اشکم جاری می‌شد… سقوط آلبر کامو
حقیقت این است که هر آدمی، -همان‌طور که می‌دانید- در این خواب‌وخیال است که هفت‌تیرکش و دزد سرگردنه‌ای گردن‌کلفت باشد و فقط با خشونت به جامعه حکم‌براند. چه اهمیتی دارد؟ مگر این‌طور نیست که آدم با سرشکسته‌کردن روحش به هدفش برسد و بر دنیایی حکم‌روایی کند؟ پس از چنین‌کاری، به‌راستی دشوار است آدم خود را دوستدار عدالت و پشتیبان برگزیده‌ی بیوه‌زنان و بچه‌های‌یتیم بداند… سقوط آلبر کامو
من از آن تافته‌های جدابافته نبودم که هر توهینی را ببخشم، ولی سرانجام آنها را از یاد می‌بردم. آن کس که گمان می‌کرد از او متنفرم، وقتی می‌دید لبخندزنان و با رویی‌گشاده به او سلام می‌کنم، غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند. در این حال، بر حسب خلق‌وخوی خودش، بزرگواری و اعتلای‌روحم را تحسین یا بی‌غیرتی‌ام را تحقیر می‌کرد، بی‌آن‌که فکر کند انگیزه‌ی من ساده‌تر از این‌ها بود؛ من همه‌چیز حتی نام او را از یاد برده‌بودم. سقوط آلبر کامو
روزی به راننده‌ای که از من تشکر کرد چون کمکش کرده‌بودم، جواب‌دادم: هیچ‌کس این کار نمی‌کرد! البته منظورم این بود که هر کسی می‌توانست این کار را بکند. اما این اشتباه‌لفظی مانند بار سنگینی روی دلم ماند. از نظر شکسته‌نفسی به‌راستی رودست نداشتم… سقوط آلبر کامو
شما که با این جمله آشنایی دارید؟: ”آدم جواب پدرش را نمی‌دهد! “ از نظری این جمله عجیب و غیرعادی است. آدم در این دنیا به چه کسی جز آن‌که دوستش دارد جواب می‌دهد؟ از طرف دیگر حرفی است متقاعدکننده. باید به‌هرحال یک‌نفر باشد که حرف‌آخر را بزند. درغیراین‌صورت، هر کسی می‌تواند با هر استدلالی مخالفت کند، آخر سر هم به جایی نخواهد رسید. برعکس، اقتدار همه‌چیز را حل‌وفصل می‌کند. سقوط آلبر کامو
با مردی آشنا بودم که بیست‌سال از عمرش برای زنی‌خنگ هدر داد. همه‌چیزش را فدای او کرد؛ دوستانش، کارش، حتی نواخت‌منظم زندگی‌اش را و یک‌شب هم به من اعتراف‌کرد هرگز آن زن را دوست‌نداشته. فقط از تنهابودن کسل می‌شده، مانند بسیاری از آدم‌ها. بنابراین زندگی پر دردسر و فاجعه‌باری برای خودش درست‌کرده‌بود. توضیحی که بیشتر آدم‌ها درمورد این‌گونه کارها و رفتارهایشان می‌دهند، این است که به‌هرحال باید رویدادهایی در زندگی وجود داشته‌باشد تا زندگی به‌صورت یکنواخت و کسل‌کننده درنیاید، ولو پایبندی و اسارت بدون عشق؛ حتی جنگ یا مرگ باشد. بنابراین زنده‌باد به خاک‌سپاری‌ها… سقوط آلبر کامو
نگاهی به همسایه‌هایتان بیندازید، اگر برحسب اتفاق یکی در ساختمان بمیرد؛ به‌طور مثال سرایدار ناگهان بمیرد. بی‌درنگ همگی از خواب خرگوشی بیدار می‌شوند، به جنب‌وجوش می‌افتند، از این و آن سوال می‌کنند، دل می‌سوزانند، خبر مرگش در دست چاپ است و نمایش سرانجام آغاز می‌شود… سقوط آلبر کامو
می‌دانید چرا نسبت به کسانی‌که از دنیا رفته‌اند، منصف‌تر و بخشنده‌تر می‌شویم؟ دلیلش خیلی روشن است: چون نسبت به آنها دیگر دینی نداریم! ما را آزاد می‌گذارند، می‌توانیم از وقت‌مان هرطور که می‌خواهیم، استفاده کنیم. به‌طورخلاصه در یک مجلس میهمانی یا هم‌نشینی با یاری مهربان، به تحسین از فرد درگذشته بپردازیم اما اگر مجبور به انجام چنین‌کاری شویم، فقط از راه مراجعه به حافظه انجام خواهدگرفت و حافظه هم در این‌گونه موارد، ضعیف است. سقوط آلبر کامو
به‌دست‌آوردن دوستی چندان ساده نیست. کسب آن، زمان‌زیادی لازم دارد و دشوار هم هست؛ اما وقتی به‌دست‌آمد، دیگر امکان از دست دادنش وجود ندارد، باید با آن مواجه شد. به ویژه باورتان نشود که دوستانتان وظیفه‌دارند هر شب به شما تلفن‌کنند تا بدانند به‌راستی آن‌شب قصد خودکشی ندارید یا ساده‌تر از این همنشین و هم‌صحبتی نمی‌خواهید یا تصمیم نگرفته‌اید از خانه بیرون بروید. اما نه! اگر آنها تلفن کنند خیالتان آسوده، شبی خواهدبود که می‌دانید تنها نیستید یا به شما خوش‌می‌گذرد و زندگی بر وفق مرادتان است. سقوط آلبر کامو
آیا تا به حال برایتان پیش‌آمده که ناگهان به همدلی، به کمک و به دوستی احتیاج پیداکرده‌باشید؟ من یاد گرفته‌ام به ابراز همدلی دیگران بسنده کنم؛ این‌گونه همدلی را خیلی آسان‌تر می‌توان به‌دست‌آورد و هیچ تعهد یا مسئولیتی ایجاد نمی‌کند. سقوط آلبر کامو
راه درستی را در پیش گرفته‌بودم و همین هم برای آرامش وجدانم کافی بود. احساس حقانیت، خشنودی به‌خاطر حق‌به‌جانب‌بودن، شادی برای خود احترام‌قائل‌بودن، انگیزه‌های قدرتمندی هستند که ما را سرپا نگه‌می‌دارند یا به پیشرفتمان کمک می‌کنند. سقوط آلبر کامو
من از آن تافته‌های جدابافته نبودم ؛
که هر توهینی را ببخشایم،
اما همیشه در آخر کار آن را از یاد می‌بردم.
آن کس که تصور می‌کرد که من از او نفرت دارم چون می‌دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می‌گویم غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند. در این حال، بر حسب خلق و خوی خودش، یا بزرگواریم را تحسین و یا بی غیرتی‌ام را تحقیر می‌کرد، بی آنکه فکر کند که انگیزه ی من ساده‌تر از این‌ها بوده است،من همه چیز حتی نام او را از یاد برده بودم. سقوط آلبر کامو
من زندگی را دوست دارم، ضعف حقیقی من همین است. به حدی دوستش دارم که از آنچه جز خود زندگی است هیچ گونه تصوری ندارم. اشراف نمی‌توانند خود را ببینند مگر با کمی فاصله نسبت به خود و زندگی خود. اگر ضرورت ایجاب کند جان می‌سپرند، شکسته شدن را به خم شدن ترجیح می‌دهند. ولی من خم می‌شوم، زیرا همچنان خود را دوست دارم. سقوط آلبر کامو
من زندگی را دوست دارم، ضعف حقیقی من همین است. به حدی دوستش دارم که از آنچه جز خود زندگی است هیچ گونه تصوری ندارم. اشراف نمی‌توانند خود را ببینند مگر با کمی فاصله نسبت به خود و زندگی خود. اگر ضرورت ایجاب کند جان می‌سپرند، شکسته شدن را به خم شدن ترجیح می‌دهند. ولی من خم می‌شوم، زیرا همچنان خود را دوست دارم. سقوط آلبر کامو
من هر گز شب از روی پل نمی‌گذرم. این نتیجه ی عهدی ست که با خود بسته ام. آخر فکرش را بکنید که کسی خودش را در آب بیندازد. آن وقت از دو حال خارج نیست: یا شما برای نجاتش خود را در آب می‌افکنید و در فصل سرما به عواقب بسیار سخت دچار می‌شوید! یا او را به حال خود وامی گذارید. شیرجه‌های نرفته گاهی کوفتگیهای عجیبی به جا می‌گذارد. سقوط آلبر کامو
آیا می‌دانید که در دهکده ی کوچک من، طی یک عملیات انتظامی، یک افسر آلمانی با نهایت ادب از پیرزنی تمنا کرد که یکی از دو پسرش را که به عنوان گروگان باید اعدام شود به میل خود انتخاب کند؟ انتخاب کند، تصورش را می‌کنید؟ این یکی را؟ نه، آن یکی را؟ و ناظر رفتن او باشد. سقوط آلبر کامو
من مرد پاکدلی را می‌شناختم که بدگمانی را به خود راه نمی‌داد. او هواخواه صلح و آزادی مطلق بود و با عشقی یکسان به تمامی نوع بشر و حیوانات مهر می‌ورزید. روحی برگزیده بود، بله، قطعاً چنین بود.
به هنگام آخرین جنگ‌های مذهبی اروپا، گوشهٔ خلوتی در روستا اختیار کرده و بر درگاه خانه اش نوشته بود: (( از هر کجا که باشید به در آیید که خوش آمدید.) )
به گمان شما چه کسی به این دعوت دلپذیر پاسخ داد؟ شبه نظامیان فاشیست، که مثل خانهٔ خودشان داخل شدند و دل و رودهٔ او را بیرون کشیدند. سقوط آلبر کامو